Uzun yollardan, dik yokuşlardan, keskin virajlardan geçip gelebildim KENDİME…
Çok sanarak, az vazgeçerek YÜRÜDÜM yolumda…
Her hatamı kabullendim, yüküne katlandım, bedelini ödedim ama KEŞKE demedim…
Tecrübelerimi acı ve sıkıntılı olmasına rağmen ‘BENİM’ dedim kabullendim…
Kendimden daha çok başkalarının sorunları, üzüntülerini, YÜKÜNÜ taşımaktan uzunca bir zaman, bakamadım kendime...
Yaş almak beni kendime DOĞRU döndürdü...
Bana keyif vermeyen olayları, insanları, ortamları bir seferde elediğimde, kendimi daha ÇOĞALMIŞ hissettim…
İşte ender keşkelerimden birini o vakitlerde; kendi hayatımı inşa edemediğimde HİSSETTİM...
İnsanların değişebileceğini, çabuk vazgeçebileceklerini, öngöremediğim hainliklerini kabullenmeyip mücadele etmek yerine kendimde değiştirebileceklerimin KEŞFİNE çıktım…
Kendime ne kadar HAKSIZLIK yapmışım..!
Ne kadar YORMUŞUM..!
Kendimi hiç sevmemiş hatta ruhuma nasıl HOYRATÇA davranmışım..!
Pişmanlığı ile çıktığım keşifte önce kendimi sevmeyi, değer vermeyi, SAYGI duymayı öğrenmeye çalıştım…
49 yılı geride bırakırken, o kadar büyük deneyimler yaşayıp o kadar ciddi mücadeleler verdim ki, hem içsel ve zihinsel yolculuğumda, hem de ruhani arayışımda adeta kendimi hayatı TAVAF etmiş gibi hissediyorum…
Bugün geldiğim bu yaşımda sanki ESKİ BENDEN eser yok…
Her şey BAMBAŞKA..!
Benim farkındalık seviyem, genelde şok geçirmez aynı zamanda YARGILAMAZ, eleştirmez, aşağılamaz, ayrıştırmaz, kınamaz ve kalıplaştırmaz…
Sadece FARKINDALIKTA kalır…
Tabi olarak farkındalık yaratmaya oradan da DERİNLEŞMEYE odaklanır…
TÜKENDİĞİMİ sandığım her anda içimde ki ben, beni kendine getirir…
Adeta beni arkamdan iter, KALDIRIR…
Nasıl bir hayat istediğimi, nelere layık olduğumu HATIRLATIR…
YENİDEN başlarım..!
İYİ Kİ doğmuşum ..!
20 yılıma eşlik eden, kendimi ararken bulmama, uyarılarını dinlemememe rağmen sabırla kendimin farkına varmama yardımcı olan eşime, iki ay sonra 18 olacak güzel kalpli, anne olmayı bana hissettiren yormayan, üzmeyen, her daim gururlandıran kızıma, çok TEŞEKKÜR ederim…